De laatste tijd is er veel te doen over de binnenlandse adopties uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Velen vragen zich af in hoeverre die adopties wel vrijwillig waren en of de overheid niet verantwoordelijk is voor het leed dat door de onvrijwillige adopties is veroorzaakt.
Ook ik ben geadopteerd in de jaren zestig. Mijn ervaringen heb ik opgetekend in een autobiografische roman: Ankerloos. In mijn verhaal beschrijf ik de levens van mijn biologische moeder, mijn adoptief-moeder en wat tot de adoptie heeft geleid. Ook beschrijf ik op welke manier ik last heb gehad van mijn adoptie. Mijn hechtingsstoornis komt op een beeldende manier aan bod.

Mijn verhaal laat zien dat het lastig, zo niet onmogelijk is om een oordeel te vellen over de (on)vrijwilligheid van de adopties uit de jaren zestig. Adoptie kwam voort uit een algemeen maatschappelijk klimaat, dat het ongehuwd moederschap veroordeelde en dat al vele honderden jaren oud was. Daar kun je de overheid moeilijk voor aansprakelijk stellen. Veel nuttiger is het om je levensgeschiedenis, zelfs wanneer zich daarin een drama als het afstaan van je kind of het verliezen van je moeder heeft afgespeeld, in een positief perspectief te plaatsen. Dat laatste heb ik met mijn roman geprobeerd. Ik hoop dat ik mijn lezers kan inspireren om hetzelfde te doen.

De roman verschijnt begin Maart bij uitgeverij Aspekt en zal via de boekhandels en Bol.com verkrijgbaar zijn.